
Είχα και έχω έναν πολύ καλό φίλο που έκραζε την συμβία του γιατί ασχολείτο με το blog της και της έσουρνε τα μύρια όσια για το ηλεκτρονικό ημερολόγιο και για τον χρόνο που διέθετε σε αυτό.
Αρχικά το έβρισκε ανούσιο και χάσιμο χρόνου χωρίς κανένα νόημα.
Αρχικά το έβρισκε ανούσιο και χάσιμο χρόνου χωρίς κανένα νόημα.
Ο καιρός πέρασε και άλλαξε άποψη και γνώμη, το είδε από εδώ το είδε από εκεί, πήρε πίσω τα μισά από αυτά που της έσερνε, μην ρίξει και τον εγωισμό του, και αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του blog και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Ένα εξαιρετικά όμορφο αισθητικά αποτέλεσμα και πολύ πλούσιο σε θέματα και απόψεις, με γραφή που θα την ζήλευαν αρκετοί bloggers, τα σχόλια καθημερινά αυξάνονται και οι e-φιλίες επίσης. Ο χρόνος που διαθέτει είναι πολύς και τον ευχαριστεί σε βαθμό να ξεχνάει ηθελημένα τους γύρω του παντελώς και να δίνει τον καλύτερο εαυτό του για να δώσει άλλη μία εκπληκτική ανάρτηση ή σχόλιο.
Ένα ωραίο βράδυ λοιπόν μεταξύ μπύρας και μπίρι μπίρι δημιούργησε για λογαριασμό μου το blog που διαβάζετε.
Δειλά δειλά λοιπόν άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι φωναχτά και να δίνω το στίγμα μου στη blogσφαιρα.
Ένα άλλο όμορφο βράδυ σχολιάζαμε την κατάσταση που δημιουργείτε στα διάφορα blogs, τι είπε ο ένας, τι απάντησε ο άλλος κλπ. κοινώς blogoκουτσομπολιό.
Κάνοντας ένα σχόλιακι του στυλ… ρε μεγάλε μας έχεις τρελάνει με το τάδε post… πήρα την στενάχωρη απάντηση… ίσα ρε Θαμνάκο που εσύ ανεβάζεις ότι mail σου στέλνουν και νομίζεις πως γράφεις post.
Γλουπ, κατάπια την γλώσσα μου και άλλαξα συζήτηση. Από τότε δεν είπαμε τίποτα πάνω στο θέμα, έχουν περάσει 2 εβδομάδες και εμένα με τρώει, με τρώει η ατάκα του.
Η παραπάνω αληθινή ιστοριούλα με έβαλε σε προβληματισμούς, πως ένας άνθρωπος που πριν από λίγο καιρό κατέκρινε τα blogs και δήλωνε απαξίωση απέναντι τους σε μεγάλο βαθμό τώρα έχει γίνει τρανός blogger και μάλιστα με ισοπεδώνει (έστω και φιλικά) επειδή το δικό μου συγγραφικό ταλέντο είναι μικρότερο ή διαφορετικό από το δικό του.
Για να μην πάει αλλού η σκέψη σας αυτό που θέλω να καταλάβω είναι πως μπορούμε σε χρόνο dt να αλλάζουμε απόψεις και παράλληλα να φτάνουμε σε σημεία τόσο μεγάλης αυτοαναίρεσης ώστε ο ηλίθιος να γίνετε έξυπνος και η πουτάνα madam.
Εύκολα τελικά...