
Δυσκολεύομαι πολύ να βγάλω μια ανάρτηση, παρόλο που θέλω πολύ να γράψω και να εκφραστώ, έχω πολλούς λόγους να γράψω αλλά από εχθές προτιμώ να επισκέπτομαι και να διαβάζω blogs.
Διάβασα το γράμμα του φίλου του Αλέξη. Διάβασα απόψεις από όλες τις παρατάξεις. Διάβασα τις απόψεις διαφόρων που ήταν στο κέντρο και έτρεχαν δεξιά - αριστερά. Διάβασα για την ντροπή που νιώθουν κάποιοι. Διάβασα, διάβασα...
Ημουν κι εγώ μικρός τότε όταν δολοφόνησαν τον Μιχάλη Καλτεζά, είχαμε 1 χρόνο διαφορά και πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο, παίζαμε μπάλα στην αλάνα και κλωτσούσαμε τα φλιμπεράκια για να γράψουν κανα παιχνίδι παραπάνω.
Γνώριζα και γνωρίζω τους 2 φίλους του που ήταν παρόντες στο συμβάν.
Με την αδελφή του πηγαίναμε μαζί αγγλικά.
Ήμουν κι εγώ μικρός όπως και τα παιδιά που είναι στους δρόμους και σήμερα ελπίζοντας πως η φωνή τους θα φτάσει στον ουρανό και πως το αύριο θα είναι πιο όμορφο και πιο σίγουρο.
Έπειτα από 23 ολόκληρα χρόνια έκανα απολογισμό σκέψεων και πράξεων με αφορμή τον άδικο χαμό του Αλέξη.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε, και τίποτα δεν θα αλλάξει και σήμερα, ουσιαστικά.
Η νοοτροπία μας ως Έλληνες παραμένει αναλλοίωτη 23 χρόνια τώρα και βάλε.
Θα ξεχάσουμε πάλι εύκολα, θα ξαναψηφίσουμε εύκολα, θα κάνουμε την λαμογιά μας εύκολα, θα σαπίζουμε πάλι μπροστά στο κουτί μας εύκολα.
Θα δώσουμε το φακελάκι μας εύκολα μιας κ ο άνθρωπος μας θα κινδυνεύει, θα λαδώσουμε εύκολα για να προηγηθούμε στην Πολεοδομία, θα κλέψουμε εύκολα θέσεις στην ουρά μια ανύποπτη στιγμή.
Θα πληρώσουμε εύκολα για 1 freddo 4,80 στην πλατεία Χαλανδρίου, θα φορέσουμε εύκολα τα νέα μας prada, θα πετάξουμε 2 κουβάδες γαρύφαλλα νεκροταφείου στην φωνάρα Σάσα.
Θα μάθουμε το παιδί μας να μην μιλάει σε αλβανάκια-μαυράκια-κινεζάκια...
Θα μιλήσουμε στον Άρχοντα για να προσλάβει τον ανιψιό μας στο δημόσιο τομέα, θα μαλαγανιάσουμε τον Θείο Ταξίαρχο για να μας φέρει το υιό κοντά στην πόλη του να υπηρετήσει.
Θα ξαναπαρκάρουμε σε θέση αναπήρου εύκολα, θα κλωτσήσουμε εύκολα το γατάκι που βρέθηκε στο διάβα μας.
Θα πετάξουμε εύκολα το αναμμένο μας τσιγάρο από το παράθυρο μας, θα αδειάζουμε εύκολα το τασάκι μας στο δρόμο.
Θα συνεχίζουμε εύκολα να συμπεριφερόμαστε με αγένεια και υπεροψία σε όποιον μας σερβίρει, μας φέρνει την πίτσα ή το φάκελο στο γραφείο.
Θα συνεχίζουμε να αποκαλούμε τους έγχρωμους αράπηδες... εύκολα.
Είναι δεν είναι ωραία όλα τα παραπάνω, είναι αυτά όμως που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό και μας κάνουν να δίνουμε καθημερινά το ελεύθερο να μας πυροβολούν ανυποψίαστα.
Είτε στο κορμί είτε στην ψυχή.
υ.γ. http://www.youtube.com/watch?v=P3tDSCGhgnw