10.27.2008



Ουφ, μάλλον θα αρχίσω να γράφω για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα που μέχρι να τα τελειώσω θα έχουν γίνει 237.

Αντε κ είπα πως με ενοχλεί η έλλειψη σεβασμού που υπάρχει γύρω μας, με τρελαίνει η αγένεια, με χαζεύει η χαζομάρα των άλλων που δεν νοούν να καταλάβουν τα απλά.

Ένα πρόσφατο όμως δείγμα που είχα από πολύ κοντινό μου πρόσωπο με έβγαλε εκτός εαυτού, με έφτασε στα όρια μου, και πιστέψτε με δεν είναι μικρά.

Με ανάγκασε να βρίσω τα θεία που εγώ δεν το κάνω ποτέ ούτε μου αρέσει να ακούω μπινελίκια για Θεούς και καντήλια. Ο λόγος δεν είναι θρησκευτικός αλλά παιδικό τραύμα, παιδικό απωθημένο.

Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος - ξυλουργός, είχε την Παναγία κ το Χριστό σε πρώτο πλάνο για κάθε τι που μπορούσε να του χαλάει την ησυχία. Έτσι λοιπόν μεγάλωσα κι εγώ ακούγοντας τα Ευαγγέλια σε κάθε μου μικρή ή μεγάλη ζημιά - ζαβολιά.

Έχω υποσχεθεί σε εμένα και το έχω καταφέρει σε μεγάλο ποσοστό να μην βγάλω από το στόμα μου ποτέ τέτοιες εκφράσεις.

Ελα μου ντε που κάποιος κατάφερε να με πάει εκεί που δεν πάω!

Συγχαρητήρια του από την μια γιατί με έκανε να καταλάβω πόσο εύθραυστος είμαι τον τελευταίο καιρό και παράλληλα πως ναι υπάρχει και αυτό το σημείο.

Έφυγα τρέχοντας για παραλία αφού γνωρίζω πως η συνέχεια θα ήταν κάτι που δεν θα έκανε καλό σε κανέναν μας τη δεδομένη στιγμή, και το μόνο που θα μπορούσε να προκύψει ήταν χαστούκια κ μερικές ακόμη ωραίες αράδες από μπινελίκια.


Το ρεζουμέ...η αχαριστία μου χτύπησε την πόρτα μου.

Μπορεί να ήταν στιγμιαία αλλά ήρθε! δεν σκέφτηκε πριν μου χτυπήσει τη πόρτα.

Μικρός θυμάμαι ήθελα ένα δεκάρικο για να πάρω παγωτό, χτυπιόμουν για να καταφέρω τον πατέρα να μου το δώσει, κάποια στιγμή, μεταξύ κλαμάτων και μύξας, βάζει το χέρι του στη τσέπη και μου δείχνει ένα τάλιρο, έλα μου είπε πάρε αυτό, αυτό έχω.
Εγώ συνέχιζα να κλαίω και να ζητάω το δεκάρικο αδιαφορώντας για το ζεστό ταλιράκι!!!

Αποτέλεσμα...ούτε δεκάρικο, μα ούτε τάλιρο, με δωράκι χαστούκι... και στο δωμάτιο σου.
Η μύξα είχε γίνει ένα με τα δάκρυα αλλά τίποτα, καμία υποχώρηση.

Την επομένη που ηρέμησαν τα πράγματα μου είπε το γνωστό σε όλους μας...

Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα.





...

9 σχόλια:

Spy είπε...

Τα όρια εφευρέθηκαν για να τα ξεπερνάμε. Αν δεν μπορούσαμε θα είμασταν εντελώς αποστειρωμένοι.
Από την άλλη όταν τα ξεπερνάμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες, καλές ή κακές.
Είτε αυτές είναι δάφνινα στεφάνια νίκης και ρεκόρ, είτε ο επαναπροσδιορισμός των ανοχών μας και του περίγυρου.

Welcome to the club...

Ατίθασος ενήλικας είπε...

Και που είσαι ακόμα
Κι από τα ρούχα σου θα βγεις,
κι ανατροπές σε χρόνια πιστεύω θα’χεις,
Και φόρα θα πάρεις χωρίς να ξέρεις που θα βρεθείς … κ.α.

Εδώ ο πλανήτης μας και αλλάζει μορφή με το πέρασμα των χρόνων, εμείς λες να μένουμε όπως είμαστε ή όπως θα θέλαμε να είμαστε

Όταν κάτι που δεν μας αρέσει το κάνουμε σπάνια είναι λάθος,
αν φτάσει στο σημείο να γίνεται συχνά τότε είναι πιστεύω
Άρα, μην το ξανακάνεις στο όνομα της αχαριστίας ή της αγένειας ή χαζομάρας των άλλων, αλλά γιατί απλά άλλαξες και το γουστάρεις
Έτσι δεν θα μετανιώνεις ποτέ για πράξεις και λόγια σου

Θα χαρώ να μάθω και τα 7 ή και τα 237 θανάσιμα αμαρτήματα

aKanonisti είπε...

Αφού μόνο μία φορά έγινε αυτό... είσαι τέρας ηρεμίας...
Εγώ γίνομαι έξω φρενών συχνά.....
αλλά... ευτυχως περνάει γρήγορα...
Ισως.. λόγω μπινελικίων....

Ευγε Τέρας ψυχραιμίας....
και μην στεναχωριέσαι...
Μια φορά στις τόσες είναι ελάχιστο..
Μία = καμία....
:-))))

manetarius είπε...

Τελευταία ο spy λέει κάτι πολύ σοφά πράματα!
Θα συμφωνήσω λοιπόν απόλυτα μαζί του και θα του σφίξω το χέρι!

Υ.Γ Απίθανο το κόμικ στο τέλος :)

martinakiP είπε...

μη στενοχωριεσαι, δεν θα το ξανακανεις, ολοι την παταμε καμια φορα και κανουμε πραγματα που δεν θελουμε, υπομονη και ψυχραιμια...

Stylianos είπε...

Με την αχαριστία δεν ξέρω κανέναν που να είναι εξοικειωμένος, αλλά έλα που στην Ελλάδα συμβαίνει κάθε μέρα πλέον...
Το μόνο που κερδίζουμε όσοι συγχιζόμαστε είναι μια θέση κάτω από τα ραπανάκια και μάλιστα πιο γρήγορα...

thamnos είπε...

Spy...την γνωρίζω την πραγματικότητα αλλά εδώ μάλλον έχασα επεισόδια. Ετοιμος είμαι και σίγουρα θα επαναπροσδιορίσω την απλοχεριάμου.

Απατεώνα...γλυκέ απατεώνα...θα σου στείλω πρόσκληση για τα επόμενα 6.

Ακανόνιστη...πράγματι το ψάχνω αυτό που αναφέρεις, αξίζει να δίνω ευκαιρίες και να κάνω τόση υπομονή, μήπως να ξεδώσω κι εγώ με κανα οριμαγδό μπινελικίων, έτσι γαι να νιώσω καλυτερα τουλάχιστον.

Μανιτάρακι...είσαι της σύσφυξης των λαών βλέπω. Σοφά τα λόγια αλλά στην πράξη είναι που μας βγαίνουν διαφορετικά, ο χρόνος θα δείξει. Το κόμικ είναι ολο το Post σε μια εικόνα!

Μχριστίνα...καλως μας ήρθες, τι ψυχραιμία και ψυχραιδύο το θέμα για να δει τη δημοσιότητα!!! πάει να πει πως έφτασε στο απροχώρητο.
Ευτυχώς κάθε μέρα σηκώνει και διαφορετικό ηλιο, οπότε μπορώ να ελπί ζω.

thamnos είπε...

Stylianos ένα δίκιο το έχεις και μεγάλο θα έλεγα, αλλά έλα που δεν μπορείς να το ελέγχεις πάντα και σε κάνουν με μυάλο ραπανάκι...

Kwlogria είπε...

Ε μια φορά έβρισες, εντάξει, δεν έγινε τίποτα!! Ψυχραιμία!! (Άκου ποιος μιλάει, αν είναι ποτέ δυνατόν, που φτάσαμε;;)